Σερσέ ! Σερσέ !
Της Δέσποινας Αυγερίδου στο http://www.outnow.gr/
Φέτος όμως είναι «του χρόνου», ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, το κίνητρο είναι ισχυρό, το « σερσέ λα φαμ » με περιμένει κι ανυπομονώ να δω τι ομορφιές έφτιαξε πάλι η Σπυράτου…
Με το που φτάνω στον Άγιο Γερμανό άλλες ομορφιές με συνεπαίρνουν, πρώτη φορά έρχομαι καλοκαίρι στις Πρέσπες κι αυτό το φως που λούζει την αλλόκοτα αθώα σαγήνη του τοπίου, με καταπίνει κυριολεκτικά, με πάει πίσω στην Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων, αυτήν που κόντευα να ξεχάσω πόσο πολύ αγαπώ!
Παίρνουμε το δρόμο για το νησάκι του Αγίου Αχιλλείου, περπατώ μαζί με πολύ κόσμο πάνω στην πεζογέφυρα, μοιραζόμαστε σιωπηλά όλοι μια γλυκιά συνενοχή προσμονής κι αγαλλίασης, λες κι άξαφνα βρήκαμε κάτι που είχαμε χάσει και δεν ξέραμε που να το αναζητήσουμε!
Εδώ είναι η χαμένη μας περηφάνια, ο καταπιεσμένος φόβος μας να εκφράσουμε την αγάπη μας για την πατρίδα, όλα εδώ στις εσχατιές της χώρας έγιναν ξανά απλά και βρήκαν τη σωστή τους διάσταση! Λίγο πριν το σούρουπο τα χρώματα του δειλινού πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο στις καλαμιές της λίμνης, στα γαλήνια νερά, στις μικρές συστάδες βλάστησης και μας καλωσορίζουν στο νησάκι!
Λίγο περπάτημα ακόμη και να… έφτασα, πω, πω, ένα λοφάκι αμφιθεατρικό, ψάθες και καρεκλάκια στήνονται κι όπου μπορεί ο καθένας βολεύεται, χωρίς σκουντήματα, χωρίς στραβοκοιτάγματα και «πας λίγο πιο κει, δε βλέπω», καλέ, σουηδοί είναι όλοι αυτοί αναρωτιέμαι, ούτε ένας μικροτσαμπουκάς σε τόσο συνωστισμό, μωρέ μπράβο μαγική επίδραση του Αγίου, θαύμα, θαύμα, σκέφτομαι και κρυφογελάω…
Τα φώτα χαμηλώνουν, ο μοναδικός Αλέξης που γιορτάζει κιόλας σήμερα με τη βελούδινη φωνή του μας καλωσορίζει, σςςς… το παραμύθι αρχινά…
Οι μελωδίες του Τσιτσάνη αναδύονται από τη λίμνη, βολεύονται στις νότες του βιολιού της Ευανθίας και γρονθοκοπούν το θυμικό μου σαν χιλιάδες πολύχρωμα βοτσαλάκια από μαγικές ακρογιαλιές!Ο Τσιτσάνης-Λεωνίδας μαγικός κι ονειροπόλος, στοχαστής και θυμόσοφος, λαϊκός και μάγκας, ποιητής και μόρτης, ολοζώντανος στέκει μπροστά μου, για πρώτη φορά έξω απ’ τα τραγούδια του, ερωτεύεται, φιλοσοφεί, μου ξεκλειδώνει άπειρα συναισθήματα με άρωμα παλιού ελληνικού σινεμά!
Θέλω να καρφώσω τις στιγμές, να ακινητοποιήσω το χρόνο, να ρουφήξω όλα τα αρώματα της ζωής του που πάει μπρος πίσω στο χρόνο με τα πρόσωπα που τον σημάδεψαν να μπαινοβγαίνουν σαν αερικά, ας μείνουμε εδώ ως το πρωί παρακαλάω από μέσα μου!
.jpg)
Τόσα χρόνια που παίζω με τις μουσικές και τα τραγούδια, έχουν πάρει μέσα μου ανθρώπινη μορφή, είναι φίλοι που τους χάνω και τους ξαναβρίσκω, σήμερα ήταν σαν σχολικό reunion, σα να συνάντησα τόσα πολλά αγαπημένα πρόσωπα μαζί και δεν ήξερα ποιο να πρωτοαγκαλιάσω, ποιο να κανακέψω περισσότερο και ποιο να μαλώσω που με ξέχασε… Αριστοτεχνικά διαδέχονταν το ένα το άλλο, έμπλεκαν γλυκά με την ιστορία που έπαιζε παιχνίδια με την αλήθεια και το μύθο, στριμώχτηκαν μέσα μου και νομίζω θα ξεπηδούν για πολύ καιρό στην καθημερινότητά μου αναπάντεχα γοητευτικά κι επώδυνα!
Η «Αρχόντισσα» Βίκυ τρυφερά απόκοσμη κι αισθαντική ανοίγει τη βεντάλια της ψυχής της ως το τέρμα, εκεί που σταματά η λογική κι αρχίζει ο έρωτας!
Ο Μουσχουντής δεν έχει την αγωνία να γίνει συμπαθής, είναι ο ρόλος που γίνεται ρολάρα, συγκινητικά υπέροχος κι αληθινός! Η Γιώτα κι ο Δημήτρης γίνονται οι φωνές όλων μας, αυτές που ο καθένας από μας θα ήθελε να έχει, φωνές καθαρές και ειλικρινείς!
H Χρύσα, η Εφη, ο Στέλιος, η Αννέτα, η Άννα, ο Δημήτρης Μ., η Ευγενία, ο Νίκος, η Αλεξία, ο Δημήτρης Σ., είναι τα πρόσωπα της ζωής του Τσιτσάνη που γίνονται χαρακτήρες μοναδικοί, ο καθένας τους βάζει και μια ξεχωριστή πινελιά σ’ αυτόν τον πίνακα! Ο Γιάννης, η Στέλλα, ο Κώστας, η Άννα Λ., Άννα Μ., Γιάννης, η Μαργαρίτα, η Λουτσιάνα, ο Τάσος, ο Ηλίας, δεν είναι απλά χορευτές, είναι οι ολοζώντανες φιγούρες μιας άλλης εποχής!
Ο Παύλος, ο Κώστας, η Μελίνα, ο Ηλίας, η Ανδρονίκη, ο Γιάννης, ο Δημήτρης, ο Νίκος Π., ο Νίκος Ψ., είναι η καρδιά της παράστασης, οι μουσικοί που δεν κάθονται στο πατάρι, αλωνίζουν τη σκηνή και συμμετέχουν στα δρώμενα!
Το κείμενο του Στρατή απογειώνεται με τη μαεστρία της Σοφίας, τα κοστούμια και τα σκηνικά του Μανόλη αποτελούν όπως πάντα σχολή, ο Κώστας και η Λία είχαν πολύ δύσκολο έργο, αλλά είναι γεννημένοι για τα δύσκολα!
Και δεν είναι μόνο αυτοί, είναι κι άλλοι τόσοι που δούλεψαν πολύ σκληρά για να πετύχουν αυτό το θαύμα, οι τεχνικοί έκαναν κυριολεκτικά τα μεγαλύτερα θαύματα και τρελές υπερβάσεις (Τζολό είναι μόνο ένας) και φωτισμοί σημαίνει Τέλλος!
Ααααχ, ωραίο χειμώνα θα ‘χουμε με Τσιτσάνη στους Λαζαριστές, θα τους ξανασυναντήσω όλους τον Οκτώβρη, όταν γυρίσω από του γυαλιού τα βοτσαλάκια μια συννεφιασμένη Κυριακή στην όμορφη Θεσσαλονίκη, μέχρι τότε, σερσέ , σερσέ και καλή μας τύχη!
0 σχόλια: